وقایع تاربخی میمه - واقعه کشف حجاب - قسمت اول

[ و به مردى که از او خواست تا پندش دهد فرمود : ] از آنان مباش که به آخرت امیدوار است بى آنکه کارى سازد ، و به آرزوى دراز توبه را واپس اندازد . در باره دنیا چون زاهدان سخن گوید ، و در کار دنیا راه جویندگان دنیا را پوید . اگر از دنیا بدو دهند سیر نشود ، و اگر از آن بازش دارند خرسند نگردد . در سپاس آنچه بدان داده‏اند ناتوان است ، و از آنچه مانده فزونى را خواهان . از کار بد باز مى‏دارد ، و خود باز نمى‏ایستد ، و بدانچه خود نمى‏کند فرمان مى‏دهد . نیکوان را دوست مى‏دارد ، و کار او کار آنان نیست و گناهکاران را دشمن مى‏دارد ، و خود از آنان یکى است . مرگ را خوش نمى‏دارد ، چون گناهانش بسیار است و بدانچه به خاطر آن از مردن مى‏ترسد در کارست . اگر بیمار شود پیوسته در پشیمانى است ، و اگر تندرست باشد سرگرم خوشگذرانى . چون عافیت یابد به خود بالان است ، و چون گرفتار بلا شود نومید و نالان . اگر بلایى بدو رسد ، به زارى خدا را خواند ، و اگر امیدى یابد مغرور روى برگرداند . در آنچه در باره آن به گمان است ، هواى نفس خویش را به فرمان است ، و در باره آنچه یقین دارد در چیرگى بر نفس ناتوان . از کمتر گناه خود بر دیگرى ترسان است ، و بیشتر از پاداش کرده او را براى خود بیوسان . اگر بى نیاز شود سرمست گردد و مغرور ، و اگر مستمند شود مأیوس و سست و رنجور ، چون کار کند در کار کوتاه است و چون بخواهد بسیار خواه است . چون شهوت بر او دست یابد گناه را مقدّم سازد ، و توبه را واپس اندازد و چون رنجى بدو رسد از راه شرع و ملّت برون تازد . آنچه را مایه عبرت است وصف کند و خود عبرت نگیرد ، و در اندرز دادن مبالغه کند و خود اندرز نپذیرد . در گفتن ، بسیار گفتار ، و در عمل اندک کردار در آنچه ناماندنى است خود را بر دیگرى پیش دارد ، و آنچه را ماندنى است آسان شمارد . غنیمت را غرامت پندارد و غرامت را غنیمت انگارد . از مرگ بیم دارد و فرصت را وامى‏گذارد . گناه جز خود را بزرگ مى‏انگارد و بیشتر از آن را که خود کرده ، خرد به حساب مى‏آرد ، و از طاعت خود آن را بسیار مى‏داند که مانندش را از جز خود ناچیز مى‏پندارد . پس او بر مردم طعنه زند و با خود کار به ریا و خیانت کند با توانگران به بازى نشستن را دوست‏تر دارد تا با مستمندان در یاد خدا پیوستن . به سود خود بر دیگرى حکم کند و براى دیگرى به زیان خود رأى ندهد ، و دیگران را راه نماید و خود را گمراه نماید . پس فرمان او را مى‏برند و او نافرمانى مى‏کند . و حق خود را به کمال مى‏ستاند و حق دیگرى را به کمال نمى‏دهد . از مردم مى‏ترسد ، نه در راه طاعت خدا و از خدا نمى‏ترسد در راه طاعت بنده‏ها . [ و اگر در این کتاب جز این گفتار نبود ، براى اندرز بجا و حکمت رسا ، و بینایى بیننده و پند دادن نگرنده اندیشنده بس مى‏نمود . ] [نهج البلاغه]

»» وقایع تاربخی میمه - واقعه کشف حجاب - قسمت اول

دراینجا مطالب جدیدی درخصوص وقایع تاریخی میمه - شاعران و ضرب ا لمثل های میمه ای که جملگی نتیجه تلاش و تحقیق دوست اندیشمند جناب حاج آقا محمدتقی معینیان است ، برای شما منتشر می شود. این تحقیقات ارزشمند مرجعی مفید و مستند ازتاریخ میمه است که قطعا برای شما جالب و خواندنی می باشد.

واقعه کشف حجاب

روز هفدهم دی ماه سال 1314 به دستور رضا شاه مقرر گردید که در سراسر کشور زنان و مردان با لباسهای پهلوی و بدون چادر و چارقد در مراسم عمومی این روز شرکت کنند .

در میمه نیز به زور و تهدید ژاندارمهای دولتی زنان بدون روسری با دامنهای فرنگی و مردها با لباسهای پهلوی و کلاه پهلوی در منطقه ای به نام ( میان ده ) باغ ملی فعلی تجمع نمودند . نقل قول می کنند که زنان با کنجکاوی زیاد به سر و لباس یکدیگر خیره شده بودند . بعضی ها پوزخند می زدند ، بعضی ها از خجالت مانند لبو قرمز و سر بزیر بودند ، بعضی ها می گفتند خدا عاقبت این کار را به خیر کند و بعضی از خوانین هم این اقدام را یک خدمت بزرگ تلقی می کردند .

به هر حال روز عجیبی بود . سر و لباس خانمهای دهاتی بخصوص سالخوردگان کچل در آنروز دیدنی بود و اگر خانم های امروزی می آمدند و می دیدند که مادربزرگانشان در روز 17 دی ماه سال 1314 چطور خود را آراسته بودند از خنده غش می کردند . پیراهنها همه بلند و تا قوزک پا می رسید و آرایش ها اکثراً ناشیانه بود و کلاه های خانمها که جانشین چادر و لچک شده بود، خلاصه تماشایی بود .

در این روز برای اولین بار بود که زنان در کنار شوهران خود دوش به دوش با حلقه کردن دستها در دست همدیگر در یک مراسم رسمی و اجتماعی شرکت می کردند . زنان با حالتی ناراحت ، خجالتی و نگران در کنار دست شوهران خود ایستاده و برای اولین بار صورت و موی سر خود را در معرض نگاه مردانی دیگر قرار داده بودند . ..

ادامه دارد ....

نوشته های دیگران ()
نویسنده متن فوق: » علی وطن خواه ( شنبه 86/7/14 :: ساعت 9:19 صبح )