علی وطن خواه - نتیجه صدرالاسلام
میرزا حسن شهیدی متخلص به (طوبی) از علمای قرن 18 در منطقه میمه
ویدئو 
این مطالب نتیجه تلاش و تحقیق دوست اندیشمند جناب حاج آقا محمدتقی معینیان است و قطعا برای شما جالب و خواندنی می باشد.
مرحوم حاج ناصرخان گرانمایه
مرحوم گرانمایه علاوه بر تلاش های قابل تقدیر و زحمات زیادی که جهت لایروبی قنوات مزدآباد و رویه بعد از سیل سال 1338 کشید ، مدت 5 سال نیز شهردار شهر میمه بود و در این مدت منشاء بسیاری از خدمات عمرانی و آبادانی در شهر میمه بودند. گوشه ای از خدمات دوران شهرداری ان مرحوم عبارتند از : احداث خیابان های شریعتی، مطهری ، فرهنگ ، باغ ملی ، کارخانه برق ، چاه میکنه ، غسالخانه ،دبستان جمشید ، دبیرستان شریعتی ، شبکه برق ، شبکه آب لوله کشی ، 7 حلقه چاه آب شرب با نصب تلمبه ، بازسازی مسجد جامع ، حفاری کانال هدایت آب های سطحی و فاضلاب های حمام های شهر ، ساخت یک باب حمام ، ساخت دوباب آسیاب آبی ، ساخت کافه ، بازسازی کاروانسرا ، احداث درمانگاه ، احداث اولین فضای سبز شهر میمه. مرحوم حاج حسین نعمت اللهی (معروف به آقا حسین اصفهانی) یکی از تجار اصفهان که حدود 18 سال در شهر میمه سکونت داشت از خدمات این مرحوم می توان احداث اولین کارگاه قالی باقی و رواج قالی بافی در شهر و دهات بخش میمه (البته بعد از ورود قالی و قالی بافی به میمه توسط میرزاحسن صدرالاسلام )، احداث اولین آسیاب برقی ، احداث بنای عظیم کارگاه تولید یخ (یخچال مخروبه فعلی) را نام برد. مرحوم دکتر صاحبقرانی بنیان گذار درمانگاه شهر میمه وی یکی از پزشکان مومن حاذق و مردم دوست بود که حدود چهار سال با تمام وجود درخدمت مردم شهر میمه و روستای تابعه بود. مطالب قبلی 
چهره های ماندگار ومنتفذ میمه - قسمت اول
وقایع تاریخی میمه - جنگ جعفرخان زندیه - قسمت اول
وقایع تاربخی میمه - جنگ جعفرخان زندیه - قسمت دوم
وقایع تاریخی میمه - قحطی سال 1299 در منطقه میمه
وقایع تاریخی میمه - واقعه کشف حجاب (1)
وقایع تاریخی میمه - واقعه کشف حجاب (2)
وقایع تاریخی میمه - واقعه کشف حجاب (3)
وقایع تاریخی میمه - جنگ ورکان (1)
وقایع تاریخی میمه - جنگ ورکان (2)
وقایع تاریخی میمه - فتنه افغان ها (1)
وقایع تاریخی میمه - فتنه افغان ها (2)
مرحوم صدرالاسلام شهیدی میرزا حسن شهیدی متخلص به (طوبی) از علماء منطقه میمه بود که در چهارم ماه صفر سال 1284احتمالا 1264شمسی در شهر میمه در خانواده ای روحانی دیده به جهان گشود و در سال 1314 شمسی دار فانی را وداع گفت. این عالم جلیل القدر یکی از بزرگانی بود که در این منطقه به طور گمنام متولد و عمر گرانبار خود را در خدمت به اهالی شهر میمه به پایان رسانید. در زمان قاجاریه وقتی حضرت آیت ا... نجفی اصفهانی در سفری به میمه مشرف می شوند در ملاقاتی که با مرحوم شهیدی داشتند به وی لقب و مهر صدرالسلام اعطا می فرمایند. مرحوم صدرالاسلام هنرمندی توانا و زبردست ، ادیبی دانا بود که به علوم مختلف زمان خود مهارت و تسلط کامل داشت ، وی در کنار کسب علم صنایع ، هنرهای دستی را در حد والایی آموخته بود و در نقاشی ، قلمدان سازی ، قالی بافی ،(اولین دارقالی و به عبارتی صنعت قالی بافی را ایشان به میمه آوردند) ترمه دوزی ، گلدوزی ، گچ بری ، اصول ، فقه ، منطق ، معانی و بیان و شعر دارای آثار ارزشمند بود. از این دانشمند چندین جلد کتاب به نام های (مجموعه شعر طوبی ، کیمیا ، و شیمیا ، اسرار الشهاده و دهها جلد قرآن دست نویس باقی مانده است). شعری از صدرالاسلام پندر و اندرز* مِهر رَز و دشت و ِکیَه َمستِتْ اَکِِرِه حُبْ زَرُ و سیم بُت پرستت اَکِرِه اینها هَمَه مال عِزَتِ دُنیایَه در روز حساب خوار و پستت اَ ِکرِه مرگ اَ ِیِِِ و کارها همه لََق اکره دلها اَتُوِپه ُو سینه َ تَقْ تَقْ اَکره چَمْ طاقِنِهْ بِوینْ که مال دنیا لاشَه طالب اُو ِزه چه کوه وَقْ وَقْ اَکِره عمُر تو بِشوُ نَه وَقت هاچِِشْتَنَته ویدار بُورَه کِه وقت تُم کاشتَنَته پنجاه بِشوُ سال تو و شصت بِمَه وقت شُویَنَتْ ب ِبُو وقت واهشتنته دنیا دو سه رُوَ َوه میزل (منزل) ایست نهه پای گذره و قابل زیست نهه عاقل دُم پل نکره هرگز میزل این عمر که ویشتر از صد وبیست نهه اسدا... خان گرانمایه (معروف به آقا اسد) مرحوم گرانمایه یکی از خوانین و عمده مالکان شهر میمه بود که در عمران و آبادانی این شهر تلاش و کوشش فراوان نمود و در سال های قحطی و خشکسالی های پی درپی ، حضور و کمک های او در شهر میمه باعث نجات جان بسیاری از فقر و ایجاد امنیت در منطقه بود . در زمان بازدید رضا شاه از شهر میمه ، رضاشاه در منزل گرانمایه بیتوته نمود و صبح دم رضاشاه جهت تشکر و قدردانی از مهمان نوازی و خدمات مرحوم گرانمایه ، عبای خود را به وی هدیه می کند. حاج قیصرخان گرانمایه مرد بزرگواری که طی 80 سال عمر پربرکت خود عامل عمران و آبادانی شهر میمه بود. این انسان متدین ، مومن ، خیر ، باتدبیر و باکیاست ، شهر میمه را که می رفت تا در روستا جوشقان قالی هضم گردد از سراشیبی نابودی و زوال نجات داد و انصافاً شهر میمه مدینت و عمران و آبادانی خویش را مدیون زحمات و تلاش های این مرد بزرگوار و برادرش مرحوم حاج ناصر خان گرانمایه است. مرحوم میرزا بزرگ خردمند و فرزنداش مرحوم صدر خردمند دو تن از بزرگان و افراد ذی نفوذ شهر میمه که در زمان حیات خود در منطقه به عنوان چهره هایی سرشناس مطرح بودند. مطالب قبلی
وقا یع تاربخی میمه - جنگ جعفرخان زندیه - قسمت دوم
وقایع تاریخی میمه - قحطی سال 1299 در منطقه میمه
وقایع تاریخی میمه - واقعه کشف حجاب (1)
وقایع تاریخی میمه - واقعه کشف حجاب (2)
وقایع تاریخی میمه - واقعه کشف حجاب (3)
وقایع تاریخی میمه - جنگ ورکان (1)
وقایع تاریخی میمه - جنگ ورکان (2)
وقایع تاریخی میمه - فتنه افغان ها (1)
وقایع تاریخی میمه - فتنه افغان ها (2)
نجف خان وقتی که اوضاع را چنین دید ، تصمیم گرفت از شهر بگریزد. بدین منظور با عده ای از اطرافیان به طرف دروازه شهر حرکت کرد
اما در محل دروازه با 200 سوار قاجار برخورد کرد. برای نجات از دست سواران ، به یک حیله جنگی دست زد. او برای این که سواران قاجار را فریب دهد ، چنین وانمود کرد که شهر در دست اوست و بر مهاجمین مسلط شده است. با صدای بلند به یکی از سردارانش گفت ، «بگو دروازه را ببندند تا لشکر آقامحمدخان نتوانند فرار کنند. امروز می خواهم حتی یک نفر از آنها را باقی نگذارم»
با گفتن این جمله ، مانور حمله گونه ای به دروازه انجام و به سواران قاجار وانمود کرد که پیروز شده است. سواران قاجار از ترس دروازه را رها و فرا کردند. بدین ترتیب نجف خان از قم فرار کرد و در منطقه جوشقان¹ (از توابع کاشان) جهت تجدید قوا و انتقام از آقامحمدخان اردو زد.
نجف خان برای تقویت قشون خود از اهالی منطقه کمک گرفته و به اجبار تعدادی از جوانان منطقه (احتملاً جوانان قراء میمه ، جوشقان ، کامو و وزوان) را به اردوگاه خود می برد.
با متواری شدن نجف خان از قم ، آقا محمدخان شهر قم را تسخیر و سپس جهت گوشمالی نجف خان او را تعقیب و در منطقه جوشقان (احتمالاً نواحی شمالی دشت میمه) بین دو قشون جنگ سختی در می گیرد و در این جنگ اکثر قشون نجف خان که تعدادی از جوانان منطقه میمه و جوشقان نیز هم جزو آنان بودند کشته و اسیر می شوند و نجف خان باز متواری می گردد. آقامحمدخان وقتی با تمام تدبیر و حیله و جنگ و خونریزی نتوانست به حاکم قم دست یابد بیرحمانه دستور می دهد تمام اسرار را زنده در چاههای قنوات منطقه (احتمالاً قنات مزدآباد) ریخته و بر روی آنها خاک بریزند و آنان را زنده به گور کنند.
آقای علی جمالی که جند سالی است با تلاشهای شبانه روزی ، قابل تقدیر خود جهت لایروبی و بازسازی قنات مزدآباد کمر همت بسته است. می گوید در تخلیه چند حلقه از چاههای پر شده قنات مزدآباد ، با جمجمه و استخوانهای زیادی از انسانها روبرو شدیم که در از منه گذاشته به داخل چاههای قنات ریخته شده و زنده به گور شده اند. احتملاً این جنازه ها اسراء جنگ آقامحمدخان و نجف خان زندیه هستند که به دستور آقامحمدخان در چاههای این قنات زنده به گور شده اند.
وقایع تاریخی میمه - قحطی سال 1299 در منطقه میمه
- جنگ جعفرخان زندیه با آقا محمد خان قاجار (در سال 1208 هجری)
آقای غلامرضا ورهرام در کتاب تاریخ سیاسی و اجتماعی ایران در عصر زندیه آورده است جعفرخان ششمین پادشاه خاندان زندیه ، نجف خان حاکم قم را با فوجی از سپاهان برای جلوگیری از نزدیک شدن قوای آقا محمدخانه به نواحی قم و تهران فرستاد. اما طولی نکشید که سپاهیان نجف خان تاب مقاومت در برابر آقامحمدخان را در خود ندیدند و به جانب کاشان متواری شدند و در حوالی کاشان (منطقه جوشقان) توقف کردند.
در کتاب تاریخ جهانگشا ، میرزا صادق اصفهانی نیز آورده است.
چون نجف خان به دارالمؤمنین قم رسیده و در آن بلده بهشت تأیید موقت گردیده و حقیقت قلت ساه برایش معلوم شد. پس از حمله و جولان آقا محمدخان به قم مشارالیه خود را از شهر بیرون و راه تعجیل درنوردیده و در توابع (جوشقان)از توابع کاشان جلو کشید و متوقف گردید.
داستان جنگ آقامحمدخان قاجار و نجف خان حاکم قم در سال 1208 هجری را بدین صورت نوشته اند. نجف خان آخرین حاکم زندی قم از سوی جعفرخان زند در قم مستقر بود و مأموریت داشت که جلوی پیشروی آقامحمدخان قاجار را بگیرد. آقامحمدخان از راه زند و ساوه به طرف قم آمد و این شهر را در محاصره گرفت.محاصره قم هفده روز به طول کشید در طول این مدت برخوردهای متعددی بین خان قاجار و خان زند روی داد. ولی از آن جا که مردم قم از حاکم زندی رضایت داشتند تلاش آقامحمدخان برای نفوذ به شهر بی ثمر گشت و مأیوسانه تصمیم به بازگشت گرفت.
اما بالاخره بین برخی از اهالی قمرود و آقامحمدخان رابطه ایجاد و آنها قول دادند که دروازه ری را که حفاظتش با آنها بود شبانه به روی سپاه قاجار بگشایند سرانجام در موعد مقرر ، دروازه گشوده شد و اردوی قاجار وارد شهر قم شد. نجف خان وقتی که اوضاع را چنین دید ، تصمیم گرفت از شهر بگریزد. بدین منظور با عده ای از اطرافیان به طرف دروازه شهر حرکت کرد.
اما در محل دروازه با 200 سوار قاجار برخورد کرد. برای نجات از دست سواران ، به یک حیله جنگی دست زد. او برای این که سواران قاجار را فریب دهد ، چنین وانمود کرد که شهر در دست اوست و بر مهاجمین مسلط شده است. با صدای بلند به یکی از سردارانش گفت ، «بگو دروازه را ببندند تا لشکر آقامحمدخان نتوانند فرار کنند. امروز می خواهم حتی یک نفر از آنها را باقی نگذارم»
ادامه دارد...
وقایع تاریخی میمه - قحطی سال 1299 در منطقه میمه
توضیح آن که افغانها برای تصرف اصفهان ، از شهرهای مرکزی ایران عبور نکردند ، بلکه از جانب شرق و جنوب خودشان را به اصفهان رساندند و آنجا را متصرف شدند.
شاه تهماسب ثانی ، فرزند شاه سلطان حسین صفوی نیز به همراه گروهی از امرا و طرفداران سلسله صفوی پیوسته از جانب قزوین ، ری و اراک برای افغانها یک تهدید دائمی محسوب می شدند. به همین علت منطقه میمه در مرز متصرفات افغانها و شاه تهماسب قرار داشت و خط مقدم افغانها در دفاع از اصفهان بود. این امر سبب شده بود که همیشه تعداد زیادی از سربازان افغانی و اکراد در منطقه مستقر و به آزار و اذیت مردم بپردازند و منشاء مزاحمت و اذیت محسوب شوند.
بعد از شکست اشرف افغان در سال 1143 هـ . ق . در مهماندوست دامغان و عقب نشینی نیروهای افاغنه به سمت اصفهان ، سربازان فراری هنگام عبور از مناطق قم ، کاشان و منطقه میمه ، اقدام به قتل و غارت وحشیانه و غیر انسانی نمودند به نحوی که نوشته اند هنگام عبور از شهر قم ، کلیه اشیا و زیورآلات آستانه حضرت معصومه (س) را هم غارت و به یغما بردند و از شکستن حریم این بزرگوار نیز اندیشه نکردند.
نوشته اند در زمان عقب نشینی ، (لشکریان اشرف) تمام قنوات و قلعه های مناطق مسیر فرار تخریب و منعدم می شدند. نقل قول می شود گروهی از سربازان اشرف افغان در روز عاشورا به میمه هجوم می برند و نخلهای تعزیه را به آتش می کشند و اهالی را به شدت مورد ضرب و شتم قرار می دهند.
بعضی از ریش سفیدان از پدران خود نقل می کنند پس از ورود گروهی از سربازان اشرف افغان به منطقه میمه ، تعدادی از اهالی شهر وزوان شبانه یکی از جلوداران لشکر افاغنه را که باعث ظلم و تعدی زیادی به اهالی گردیده بود می کشند.
صبحگاهان اشرف افغان دستور می دهد لشکریان برای انتقام ، تعداد زیادی از اهالی منطقه ، به خصوص اهالی وزوان را گردن بزنند و تمام قنوات ، مساجد و قلعه های منطقه را تخریب و دامهای اهالی را به یغما می برند.
حضور مجدد افاغنه و اکراد در سالهای اخیر در منطقه میمه را می توان تکرار تاریخ نامید. اما این بار دیگر این اشغالگران بر مردم سلطه ندارند و به بهانه کارگری به منطقه آمده و زیردستانی هستند که در خدمت مردم منطقه اند و تاوان تظلم و بیدادگری اجدادشان را می پردازند.
به هر صورت اشغال منطقه میمه توسط افاغنه و اکراد یک واقعیت انکار ناپذیر است که در دو مقطع تاریخی رخ داده است. زمانی افاغنه و اکراد در پناه شمشیر منطقه را اشغال و متصرف شدند و حال در پناه یاری رساندن به اهالی و تأمین نیروی کارگری منطقه.
- فتنه افغانها و قتل غارت آنها در منطقه
با شروع حمله افغانها در سال 1135 ق به ایران و سقوط پایتخت و استعفای شاه سلطان حسین ، مملکت به طور ناگهانی دچار وحشت و اضطرابی شدید شد.
وقتی محمود افغان به سلطنت رسید ، ابتدا یکی از امرای خود را مأمور دستگیری تهماسب میرزا (ولیعهد صفوی) که در نواحی استان مرکزی و همدان بود نمود. به هنگام عبور محمود افغان از مسیر اصفهان به کاشان ، وی در تمام قراء و روستاها حاکمانی از جانب خود با گروهی از جنگجویان افغانی به کار گمارد.
مردم این مناطق پس از مدتی از مظالم حاکمان و جنگجویان افغانی به ستوه آمده و با اقدام غیورانه خود همچون مردم شهرهای قزوین ، گلپایگان ، خوانسار و کاشان حاکمان و جنگجویان افغانی را از پای درآورد و معترض دیگر افغانهای شکست خورده و فراری شدند.
نوشته اند از زمانی که سلسله صفوی ساقط و محمود افغان به جای وی به تخت پادشاهی نشست وی فجایع بسیار وحشتناکی مرتکب شد ، به دستور او سربازان افغانی که سنی مذهب بودند و از بین بردن شیعیان برایشان مهم نبود در اعمال ظلم و ستم طوفان به پا کردند افغانها نه به مردم عادی رحم کردند و نه به افراد حکومتی و خاندان سلطنتی .
محمود افغان پس از تصرف شهر اصفهان ، دستور داد ، یک روز تمام افراد دستگاه حکومت صفوی و شاهزادگان این خاندان را قتل عام کردند. در این واقعه تنها 31 تن از اعضای مهم خاندان شاهی به قتل رسیدند و اجسادشان را در باغ چهل ستون و محوطه های اطراف کاخ عالی قاپو پراکندند و به کسی اجازه حمل اجساد را نمی دادند تا این که محمود کشته شد. جانشین وی ، اشرف افغان اجازه داد که این اجساد را دفن کنند. بدین ترتیب بعد از جمع آوری اجساد آنها را در تابوتهایی گذاشتند و با شتر جهت دفن در حریم حضرت معصومه (ع) به سمت قم حرکت دادند.
نوشته اند با رسیدن این کاروان به منطقه بلوک جوشقان و میمه و مناطق کاشان و توابع ، اهالی که شیعه مذهب بودند و از افغانها نفرت داشتند ، به شدت محزون و با گریه و زاری این کاروان را مشایعت کردند. نقل می شود در (کاروانسرای علی آباد ونداده) ، تعدادی از جوانان و غیور مردان منطقه (اهالی جوشقان ، میمه ، وزوان و ونداده) به کاروان حمله ور شده و مأمورین افاغنه (محافظین کاروان) و سردسته آنان را که فردی گرجی بوده به شدت مورد ضرب و شتم قرارمی دهند.
پس از اطلاع اشرف افغان از برخوردهای نامناسب اهالی مسیر حمل اجساد خاندان صفویه از اصفهان تا قم ، وی دسته ای از کردهای سنی و متعصب را برای تسخیر و گوشمالی مردم مناطق کاشان و بلوک جوشقان و توابع به منطقه گسیل می دارد.
اکراد در منطقه همان فجایع و قتل و غارتی را که در شهرهای دیگر نموده بودند تجدید کرده ، اکثر نقاط مسکونی را تخریب و نیروهایی را که قادر به جنگیدن بودند از دم تیغ گذراندند و تا زمان لشکرکشی نادر بر این مناطق حکمرانی کردند.
در زمان حکومت افاغنه بر منطقه ، منطقه میمه (از سرحد دلیجان تا مورچه خورت) از نظر سوق الجیشی ، خط مقدم افاغنه در دفاع از اصفهان بود.
ادامه دارد ........
قحطی سال 1299 در منطقه میمه
در سال 1333 هجری قمری مطابق سال 1299 شمسی حدود 3 سال بر اثر خشکسالی و شدت سن خوارگی در منطقه میمه محصولات کشاورزی نابود شدند. شدت خشکسالی در این سالها به حدی بود که در بیابانها و مراتع هم گیاهان روئیده نمی شدند.
محصولات کشاورزی بر اثر آفات سمایی و سن خوارگی از بین رفتند. مدت سه سال زارعین کاشتند اما برداشت نکردند تا این که در اواسط زمستان متدرجاً خلق از گرسنگی هلاک و مرگ و میر شروع شد اکثر اهالی که توانی برای خروج از منطقه میمه داشتند آواره شهرها و نقاط همجوار شدند در شهر میمه و روستاهای تابعه فقط خوانین و عمده مالکان که استطاعتی و انبانی گندم و جو داشتند باقی ماندند. بعضی از خوانین فقرا و مساکین را یاری دادند اما تعدادی فقط اموال و املاک آوارگان و مردگان را تصاحب کردند.
نقل قول می شود تعدادی از آوارگان که جان به در برده بودند وقتی بعد از قحطی به دیار خود برگشتند خانه و اموالشان در تملک خوانین بود و به ناچار مجبور بودند به نوکری بر روی زمین و املاک خود برای خوانین و اربابان بپردازند. درسالهای قحطی کمبود مواد غذایی از یک طرف و عدم رعایت مسایل بهداشتی و نبود پزشک ، دارو ، آلودگی محیطی و بیماریهای واگیردار کشنده از طرف دیگر ، عامل مرگ و میر و هلاکت جمعیت زیادی از اهالی منطقه گردید براساس دست نوشته مرحوم میرزا صادق زیادآبادی در سال قحطی در روستای زیادآباد 1369 نفر مرد و زن از گرسنگی و بیماری تلف شدند به طوری که بعد از قحطی در روستای زیادآباد 23 نفر انسان ، 9 رأس گاو ، 190 رأس گوسفند و 128 رأس الاغ بیشتر باقی نمانده بود. نوشته اند در روستای زیادآباد 153 درب خانه بر اثر مرگ و میر صاحبانشان ، بسته شد. جنازه مردم در خانه ها گندیده و روستا بوی تعفن گرفته بود. بعضی از جنازه ها به نحوی توسط وحوش خورده شده بودند که قابل شناسایی نبودند. از بعضی از افراد فقط چند تکه استخوان در اطراف خانه چیزی باقی نمانده بود.
در آن زمان در میمه و سایر قراء تابعه نیز اوضاع بهتر نبود. نقل قول می شود که بعد از قحطی در شهر میمه فقط 143 نفر افرادی که اندوخته ای داشتند از این بلای هولناک جان سالم به در برده بودند. اوج زمان قحطی 6 ماه بود و بعد از آن با شروع فصل بارندگی کم کم انسانهای باقیمانده از قحطی به نواحی گرمسیری که محصولات زراعتشان رسیده بود رفته و مشغول کارگری شدند. افرادی هم که قدرت مهاجرت نداشتند از عطف و پوست درختان ، پوست بو داده گوسفند ، استخوان بو داده و برگ درختان و گیاهان تغذیه کردند و توانستند خود را از هلاکت نجات دهند.
مرحوم حاج عباسعلی اسگری نقل می کردند که خود شاهد بودم حیوانی مرده بود و شبانه لاشه آنرا به گودال میان ده برده بودند. صبح تعدادی از اهالی میمه از شدت گرسنگی دور لاشه یک حیوان ازدحام و هر کسی مقداری از گوشت و حتی استخوانهای آن را می برید و برای خوردن با خود می برد.
مرحوم حاج ناصر گرانمایه نقل می کردند که در روستای ازون زنی فرزند یکساله همسایه را سر بریده و آن را قطعه قطعه کرده و در دیزی گذاشته و برای خوردن پخته بود. همسایه ها از جریان مطلع و به حکومتی در میمه گزارش کردند. مأمورین حکومتی پس از تحقیق از خانه متهمه تکه هایی از بدن کودک را در درون دیزی در تنور بود پیدا کردند و به منزل حاکم آوردند در منزل حاکم محتویات دیزی را در تشتی خالی کردند و من خود ناخنها و استخوانهای کوچک طفل را در تشت دیدم به دستور حاکم آن زن را سر تراشیدند و سوار بر الاغ لخت در تمام روستاهای منطقه گرداندند.
همچنین نقل قول می شود در روستای وزوان به خاطر سرقت یک گوسفند صاحبخانه و فرزندش را سارقین سر بریدند. متأسفانه بعد از قحطی به دلیل آلودگی منطقه به جنازه های متلاشی شده و نبود امکانات بهداشتی و پزشکی ، بیماری وبا و طاعون در منطقه شایع و بازعده ای از اهالی به کام مرگ می روند. خدایشان رحمت کند.
مبحث بعدی قسمت سوم ضرب المثل های میمه ای
(نکته: برای تنوع مطلب و جهت احترام به حوصله خوانندگان مباحث را به تاریخی و ادبی تقسیم کردم و به نوبت منتشر می کنم)
: جستجو